Pokaż kotku co masz w środku - Zabójca rozdział I

Miasto, zapewnie nie kojarzy wam się z niczym złym, prawda?

Za dania jego ulicami przechodzą się setki ludzi ubranych jak pawie w różnokolorowe stroje. Ty jednak nie zwracasz na nich uwagi. Przechodzisz obok, mijasz się z kolejną dziewczyną, mężczyzną, starszym panem. Jednak nie przyglądasz im się, zapominasz o ich wyrazie twarzy, barwie tęczówek i gnasz do celu nieustannie goniony przez pędzący niczym bolid świat jak setki podobnych tobie.

W takim, to właśnie świecie identycznym do twojego narodził się on. Jednak szczelnie zamknął go przed wścibskimi oczami. Skrył go za zamkniętymi drzwiami, które zjadała rdza, wręcz można było usłyszeć jak trawiła ona metal odżywiając się nim niczym pasożyt. Drzwi te jednak pomimo swojego niezbyt pewnego wyglądu zabezpieczały to wyjątkowe dla niego miejsce.

Otwierając się z charakterystycznym dla metalu dźwiękiem pozwalały wkroczyć do nowego świata. Ciemnego niczym otchłań ludzkiej duszy chcąca ukryć się przed społeczeństwem, gęsto jak mgła która pokrywa świat z samego rana, podobna do betonowych butów, które skazują szczęściarza na wieczny pobyt w wodnych metach. Ten świat miał jednego mieszkańca, który znał wszystkie jego sekrety jednocześnie strzegąc ich niczym wierny przyjaciel, który nigdy nie zdradzi. Jego twarz skryta pod najrozmaitszymi maskami pozostawała tajemnica, którą w ślad za Kolumbem ktoś odkryje wszystkimi zmysłami niczym dziewiczy teren.

Zostawmy jednak, to miejsce na chwile, gdyż w tym zapyziałym, szarym mieście rozbrzmiały syreny alarmowe policji i nie tylko ściągając na siebie uwagę. Żółta taśma ogradzała przestrzeń, gdzie ktoś zdechł niczym zwierze nie zasługując na śmierć wymierzoną z rak Boga, w którego być może wierzył. Teraz jednak leżała martwy w kałuży posoki, która przybrała barwę szkarłatu opuszczając już sztywne, sine ciało, którego dotyk, zapach czy też widok odrażały wielu.

W końcu jednak syreny ucichły niczym radio, które ktoś przyciszył. W tle jednak ktoś łkał, krzyczał przerażony, strumienie łez ciekły w dół kapiąc na splamiony bruk. Kolana mocno uderzyły o szare, popękane płytki tak podobne w tej chwili do serca tej osoby. Postaci, która cierpiał trzymając w swoich objęciach rozerwane na drobne kawałki ciało ważnej osoby  zajmującej w jej sercu ważne miejsce, które pozostanie puste niczym środek pustyni. Kawałek piachu, które nie porośnie już nigdy bujną roślinnością emocji i uczuć.

Jednak ten płacz, żal i rozerwane serce nie wzbudzało nawet najmniejszej emocji, krzty człowieczeństwa w nim. To on z zimny sercem zamordował człowieka po raz pierwszy w swym życiu starannie niczym chirurg przygotowując się do swego zdania by nie popełnić najmniejszego błędu zdając sobie sprawę z jego jak, że ogromnych konsekwencji.

Teraz było gotowy by po raz kolejny zabawić się w kata, a Może nawet samego Stwórcę, który wymierza czas życia i śmierci?

Przybrała odpowiednią maskę zakładając kolorowe oczy, których tliła się dzika radość i ekscytacja z swojej pracy, celu który sobie obrała. Przygotował więc swoje błyszczące narzędzia pracy by go nie zawiodły poczym ruszył zapolować niczym wytrawny łowca na zwierzynę.